Νάρκισσος , ο όμορφος νέος από τις Θεσπιές

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά πρόσωπα στην Ελληνική Μυθολογία ήταν και ο Νάρκισσος. Ένας ωραίος νέος απο τις Θεσπιες της Βοιωτίας, γιος της Νύμφης Ουρανίας και του ποταμού Κηφισούχάριν του οποίου και αναπτύχθηκαν πολλές παραδόσεις (μύθοι). 

Ο μύθος έχει ως εξής: Ο Νάρκισσος ήταν από τις Θεσπιές, γιος της θαλάσσιας νύμφης Λειριόπης, την οποία ο ποταμός-θεός Κηφισός την είχε κάποτε περιπλέξει στα ρεύματά του και την είχε διαφθείρει. Ο μάντης Τειρεσίας είπε στην Λειριόπη, το πρώτο πρόσωπο που τον συμβουλεύτηκε ποτέ:

– Ο Νάρκισσος θα ζήσει ως τα βαθειά γεράματα, αρκεί να μην γνωρίσει ποτέ τον εαυτό του.
Ο καθένας θα μπορούσε δικαιολογημένα να ερωτευτεί τον Νάρκισσο, ακόμη κι όταν ήταν παιδί, ενώ όταν έφτασε στα δεκάξι του, ο δρόμος του ήταν στρωμένος με ερωτοχτυπημένους και των δύο φύλων, τους οποίους αυτός είχε άσπλαχνα απορρίψει, διότι ο Νάρκισσος έτρεφε πεισματική υπερηφάνεια για την ομορφιά του.
Ανάμεσα στους ερωτοχτυπημένους ήταν και η νύμφη Ηχώ, που δεν μπορούσε πλέον να χρησιμοποιήσει την φωνή της παρεκτός για να επαναλαμβάνει τις κραυγές των άλλων. Κάποια μέρα λοιπόν, όπου ο Νάρκισσος βγήκε να στήσει δίχτυα για ελάφια, η Ηχώ τον ακολούθησε κλεφτα μέσα στο απάτητο δάσος , γεμάτη λαχτάρα να του απευθύνει τον λόγο, αλλά ανήμπορη να μιλήσει πρώτη. Τελικά ο Νάρκισσος βλέποντας ότι είχε ξεκόψει από τους συντρόφους του, φώναξε:
– Είναι κανείς εδώ?
– Εδώ! Αποκρίθηκε η Ηχώ, πράγμα που τον εξέπληξε δεδομένου ότι γύρω δεν υπήρχε ψυχή.
– Έλα!
– Ελα!
– Γιατί με αποφεύγεις;
– Γιατί με αποφεύγεις;
– Έλα κοντά μου!
– Έλα κοντά μου! Επανέλαβε η Ηχώ, και γεμάτη χαρά όρμησε από την κρυψώνα της για να αγκαλιάσει τον Νάρκισσο. Εκείνος όμως την έδιωξε απότομα κι έτρεξε μακριά.
– Καλύτερα να πεθάνω παρά να πλαγιάσουμε μαζί! φώναξε.
– Να πλαγιάσουμε μαζί! Παρακάλεσε η Ηχώ. Αλλά ο Ν άρκισσος είχε φύγει και η Ηχώ πέρασε την υπόλοιπη ζωή της σε έρημα φαράγγια, λιώνοντας από έρωτα και λύπη, ώσπου απέμεινε μόνο η φωνή της.
Κάποια μέρα, ο Νάρκισσος έστειλε ένα ξίφος στον Αμίνιο, τον περισσότερο επίμονο μνηστήρα του. Αυτός σκοτώθηκε στο κατώφλι του Νάρκισσου, παρακαλώντας τους θεούς να πάρουν εκδίκηση για τον θάνατό του. Η Άρτεμις εισάκουσε την παράκληση κι έκανε τον Νάρκισσο να ερωτευτεί, αλλά του στέρησε την ολοκλήρωσή του έρωτά του. Στον Δονακώνα των Θεσπιών ο Νάρκισσος έφτασε σε μία πηγή λαγαρή σαν ασήμι, που ουδέποτε την είχαν ταράξει βόδια, πουλιά, ή αγρίμια και ούτε καν κλωνάρια που να πέφτουν από τα δέντρα που την σκίαζαν. Καθώς λοιπόν, ρίχτηκε αποκαμωμένος στη χλοερή της όχθη για να σβήσει την δίψα του, ερωτεύτηκε το είδωλό του μέσα στο νερό. Την αρχή δοκίμασε να αγκαλιάσει και να φιλήσει το όμορφο αγόρι που είχε απέναντί του, αλλά δεν άργησε να αναγνωρίσει τον εαυτό του κι έμεινε ξαπλωμένος να ατενίζει συνεπαρμένος μέσα στην λιμνούλα με τις ώρες. Πώς μπορούσε ο Νάρκισσος να αντέξει σ΄αυτήν την κατάσταση, να κατέχει το ίνδαλμά του και μολοντούτο να μην το κατέχει; Η λύπη τον κατέτρωγε κι όμως αυτός χαιρόταν το μαρτύριό του, ξέροντας τουλάχιστον ότι ο άλλος εαυτός του θα του έμενε πιστός, ό,τι κι αν του συνέβαινε.
Η Ηχώ, αν και δεν είχε συγχωρήσει τον Νάρκισσο, θλιβόταν μαζί του. Γεμάτη συμπόνια αντιλάλησε « Αλίμονο! Αλίμονο! » καθώς εκείνος βύθιζε το εγχειρίδιο στο στήθος του, και τέλος « Ώ, έχε γεια, αγόρι που μάταια σε αγάπησα!» καθώς εκείνος ξεψυχούσε. Το αίμα του Νάρκισσου πότισε το χώμα, και φύτρωσε ο άσπρος νάρκισσος με την κόκκινη στεφάνη, από τον οποία βγάζουν στην Χαιρώνεια αλοιφή βάλσαμο.

ΠηγέςΕπεξεργασία

• Κωνσταντίνος Κοντογόνης, Επιτομή ελληνικής μυθολογίας, εκ διαφόρων συγγραφέων ερανισθείσα, Το τέταρτον νύν αναθεωρηθείσα και διορθωθείσα υπό του συγγραφέως, εκδίδεται δαπάνη Ανδρέου Κορομηλά, Εκ της τυπογραφίας Ανδρέου Κορομηλά, Εν Αθήναις 1852