Οι Δημούχοι των Θεσπιών

 Στην ελληνική μυθολογία με το συλλογικό όνομα Θεσπιάδες είναι γνωστές οι 50 θυγατέρες του ήρωα Θεσπίου της Βοιωτίας και της Μεγαμήδης ή διάφορων παλλακίδων του Θεσπίου.

Προτού πουμε όλα αυτά για τους Δημουχους πρέπει να τονίσουμε τη σημασία της λέξης!

δημοῦχος: -ον, (ἔχω) ὁ προστατεύων τὸν λαόν· ὡς ἐπίθ. τῶν προστατευουσῶν θεοτήτων, Σοφ. Ο. Κ. 458· δημοῦχοι γᾶς, χθονός, οἱ κυβερνῶντες τὸν λαὸν τῆς χώρας, αὐτόθι1086, 1348. Ἐν Θεσπιαῖς οἱ ἄρχοντες τῆς πόλεως ἐλέγοντο δημοῦχοι, Διόδ. Σ. 4. 29. 

Και να θυμάστε , όσα μύθια τόση αλήθεια!

Την εποχή που ο Ηρακλής ήταν φιλοξενούμενος του Θεσπίου, αυτός, μη έχοντας διαθέσιμους γαμπρούς για τις κόρες του και θέλοντας οπωσδήποτε απογόνους από δυνατή γενιά, σκέφθηκε να αξιοποιήσει την ακατάλυτη δύναμη του ήρωα: κάθε βράδυ του έστελνε στο κρεβάτι του και μία από τις Θεσπιάδες. Πολλοί μυθογράφοι αναφέρουν ότι ο Θέσπιος είχε αφήσει τον Ηρακλή με την εντύπωση ότι του έκανε την τιμή να του παραχωρήσει μία θυγατέρα του. Ο ήρωας, καθώς επέστρεφε κάθε βράδυ κουρασμένος από το κυνήγι, δεν αντιλαμβανόταν την εναλλαγή και έτσι συνουσιάστηκε και με τις 50 κόρες του Θεσπίου («μίαν νομίζων είναι την αεί συνευναζομένην, συνήλθε πάσαις»). Σε άλλες παραδόσεις όμως, οι 50 κόρες καταμερίζονται σε επτά νύκτες, ενώ σε άλλες ο Ηρακλής κοιμήθηκε σε μία μόνο νύκτα και με τις 50 Θεσπιάδες. Οι Θεσπιάδες γέννησαν περίπου 50 γιους από τον Ηρακλή (Ηρακλείδες). Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά πήγαν με οδηγό τους τον Ιόλαο στη Σαρδηνία, όπου ίδρυσαν αποικία. Δύο μόνο ή επτά έμειναν στις Θεσπιές και πήραν την επωνυμία «Δημούχοι», ενώ άλλα δύο πήγαν στη Θήβα. Αυτά που πήγαν στη Σαρδηνία μυθολογείται ότι έζησαν πολλά χρόνια και όταν έφθασε η τελευταία στιγμή της ζωής τους καταλήφθηκαν από ένα βαθύ αιώνιο ύπνο και δεν ξύπνησαν ποτέ πια. Απέφυγαν έτσι την αποσύνθεση του τάφου ή την αποτέφρωση της πυράς.

Ακολουθεί κατάλογος των Θεσπιάδων με το παιδί που γέννησε η καθεμιά, σύμφωνα με τη Βιβλιοθήκη Απολλοδώρου:

Οι Θεσπιάδες

Θεσπιάδα	Τέκνο
Αισχρηίς	Λευκώνης
Αγλαΐα	Αντιάδης
Ανθέα	(άγνωστος)
Ανθίππη	Ιππόδρομος
Αντιόπη	Αλώπιος
Αργήλη	Κλεόλαος
Ασωπίδα	Μέντωρ
Καλαμήτις	Αστυβίης
Κέρθη	Ιόβης
Χρυσηίς	Ονήσιππος
Κλυτίππη	Ευρυκάπης
Ελαχία	Βουλεύς
Ηώνη	Αμέστριος
Επιλαΐς	Αστυάναξ
Ερατώ	Δυνάστης
Εύβοια	Όλυμπος
Ευβώτη	Ευρύπυλος
Ευρυβία	Πολύλαος
Ευρυπύλη	Αρχέδικος
Ευρυτέλη	Λεύκιππος[χρειάζεται αποσαφήνιση]
Εξόλη	Ευρύθρας
Ελικωνίς	Φαλίας
Ησυχία	Οιστρόβλης
Ιππώ	Κάπυλος
Ιπποκράτη	Ιππόζυγος
Ιφίς	Κελευστάνωρ
Λαοθόη	Άντιφος
Λύση	Ευμήδης
Λυσιδίκη	Τέλης
Λυσίππη	Εράσιππος
Μάρση	Βουκόλος
Μελίνη	Λαομέδων
Μενιππίς	Εντελίδης
Νίκη	Νικόδρομος
Νικίππη	Αντίμαχος
Ολύμπουσα	Αλοκράτης
Ωρία	Λαομένης
Πανόπη	Θρεψίππας
Πατρώ	Αρχέμαχος
Φυληίς	Τίγασης
Πραξιθέα	Νέφος
Πρόκρις	Αντιλέων και Ιππεύς
Πυρίππη	Πάτροκλος
Στρατονίκη	Άτρομος
Τερψικράτη	Ευρυόπης
Τιφύση	Λυκαίος
Τοξικράτη	Λυκούργος
Ξανθίς	Ομόλιππος
(Ανώνυμη)	Κρέων και Τελευταγόρας

ΠηγέςΕπεξεργασία

• Emmy Patsi-Garin: «Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας», εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969